Θα ’ρθει εποχή που οι φελλοί θα δοκιμάσουν τη γεύση του βυθού

Γράφει η Βασιλική Σουλαδάκη

Δυστυχώς, η χώρα βιώνει την πιο μεγάλη κρίση στην ιστορία της μεταπολεμικής Ελλάδας, για την ακρίβεια, «παίζει την επιβίωσή της κορόνα-γράμματα» πολύ καιρό τώρα…

Μέσα, λοιπόν, στη δίνη αυτής της κρίσης και στην πλάτη της Ελλάδας που «σφαδάζει», οι… γνωστοί άγνωστοι είναι εδώ, όπως πριν, είναι αυτοί, που χωρίς ίχνος αυτοκριτικής, μονίμως ενοχοποιούν τους άλλους, τους απέναντι, είναι αυτοί, που με την τακτική τους και τη θεώρησή τους στον τρόπο λειτουργίας των δομών αυτής της χώρας, την έφτασαν να βιώνει την πιο σκληρή οικονομική κρίση μετά τον πόλεμο.

Είναι όλοι αυτοί, που βοήθησαν στο να φτάσει η χώρα να έχει τους νέους της άνεργους, το επιστημονικό προσωπικό της στην «πείνα», τους ανθρώπους του μεροκάματου στην απελπισία, την πολυσυζητημένη ανάπτυξη στον γύψο, τον εθνικό μας πλούτο «βορά» στους επίδοξους αγοραστές έναντι πινακίου φακής, την ελπίδα να… πεθαίνει τελευταία, αλλά μιαν αλήθεια, ότι τελικά για την Ελλάδα, κάποιοι παίρνουν μέτρα για… φέρετρο!!!

Η ντροπή, η παρηκμασμένη λογική των…. καφενείων, τα σουλάτσα των… νάνων που έγιναν γίγαντες, η λογική της ευκαιρίας σε βάρος της χώρας για να εξυπηρετηθούν μόνο προσωπικά συμφέροντα (σε μια χώρα με τόσο ταλαιπωρημένους πολίτες που πλέον αηδίασαν τα πάντα), μόνο από ανθρώπους που δεν έχουν τη δυνατότητα να καταλάβουν, μπορεί να συνεχίζεται…

Κι, όμως, αυτός ο χορός του εμπαιγμού του Έλληνα πολίτη, ο χορός της εξαργύρωσης «προσωπικών γραμματίων», δυστυχώς… καλά κρατεί!!

Οι άνθρωποι και οι νοοτροπίες που μας οδήγησαν στο Μνημόνιο είναι εδώ, ζουν και βασιλεύουν και, δυστυχώς, όπως πάει το πράγμα  θα συνεχίσουν να υπάρχουν αφού δεν θέλουν να την αλλάξουν -ούτε οι άνθρωποι ούτε το πολιτικό προσωπικό της χώρας στην πλειονότητά του.

Για να μην παρεξηγηθώ, να διευκρινίσω ότι για τους λεγόμενους «μνημονιακούς» και για τους λεγόμενους «αντιμνημονιακούς», είναι οι όψεις του ίδιου νομίσματος.

Γιατί αναφέρομαι σε νοοτροπίες και τρόπους συμπεριφοράς.

Ο κοινωνικός ιστός που θα σέρνεται, για τη μικροκομπίνα, τη μικροαπάτη, τη μικροϊδιοτέλεια, που θα διαπραγματεύεται στο να μην εκδώσει απόδειξη, που θα κάνει δουλειές αεριτζίδικες, που θα κλέβει τον ΦΠΑ, θα συνδιαλέγεται με τους επίορκους των υπηρεσιών για να την «καβατζάρει», που θα μεταφέρεται από κόμμα σε κόμμα για να βρει αποκούμπι και να συνεχίσει τον… δικό του «αγώνα» για την επιβίωση, να κολλήσει σαν «βδέλλα» για να ρουφήξει, ό,τι απόμεινε, ότι θα απομείνει….

Αυτοί οι άνθρωποι, που γαλουχήθηκαν στο πνεύμα της «κομπινοκατάστασης», της κοροϊδίας, της μικρο-μεγαλοκομπίνας, του ρουσφετιού, της ψεύτικης υπόσχεσης, γιατί έμαθαν να την ακούν ακόμα κι αν ξέρουν ότι είναι ψέματα, δεν μπορούν να ζήσουν αλλιώς.

Αυτό είναι «το σύστημα του Μνημονίου» και οι άνθρωποί του!!

Εδώ, θέλω να σας θυμίσω για κάποιες ιστορικές προσωπικότητες της σύγχρονης Ελλάδας.

Ο Ιωάννης Καποδίστριας δολοφονήθηκε, αλλά εξακολουθεί να είναι παρών στη σύγχρονη ελληνική ιστορία, τους δολοφόνους του, τους έχουμε ξεχάσει.

Ο Χαρίλαος Τρικούπης δεν εκλέχτηκε καν βουλευτής και είπε το περίφημο, «ανθ΄ ημών, ο Γουλιμής», όμως το έργο του, ο Σιδηρόδρομος, η διώρυγα της Κορίνθου κλπ, είναι ζωντανά, έτσι, που το σύγχρονο ελληνικό κράτος, ονόμασε τη γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου, «Γέφυρα Χαρίλαος Τρικούπης».

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος δεν εκλέχτηκε καν βουλευτής, αναθεματίστηκε, δέχθηκε δολοφονική επίθεση, όμως είναι πάντοτε παρών ως η μεγαλύτερη πολιτική φυσιογνωμία της σύγχρονης Ελλάδας.

Ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου, ο ιδρυτής της σύγχρονης ελληνικής Δημοκρατίας.

Αλήθεια, ποιος θυμάται τους αντιπάλους του Ελευθερίου Βενιζέλου;

Ποιος θυμάται τους Δεληγιάννηδες, τους Δεληγιώργηδες, τους «τζουμπέδες»;

Κανένας.

Γιατί, όμως, τα γράφω όλα αυτά; Τι κοινό είχαν όλοι αυτοί με όλα τα προηγούμενα που προανέφερα;

Ήσαν όλοι τους υψηλής μόρφωσης άτομα, με αίσθηση υψηλής πολιτικής ευθύνης.

Αλήθεια, έχει γίνει ποτέ εκτίμηση σήμερα, για την επικρατούσα μετριότητα, το μορφωτικό επίπεδο πάρα πολλών από τους σημερινούς πολιτικούς, σε όλα τα επίπεδα;

Δυστυχώς όχι, ο κόσμος συνήθισε τις μετριότητες κι όπως γράφει και ο μεγάλος μας ποιητής, ο Ελύτης…

«Θάρθει κάποτε η εποχή, που την αμαρτία θα την ονομάσουνε αρετή και θα την ευλογήσουνε στις εκκλησίες»…

Φτάσαμε, δυστυχώς, είμαστε σ αυτήν την εποχή….

Σε ό,τι αφορά τα πρόσωπα, η ιστορία στην πορεία,  διαγράφει όλη αυτή την απέραντη στρατιά των ρουσφετολόγων της μικροπολιτικής και κρατά μόνο αυτούς που έδωσαν μάχες για αρχές και αξίες, που άλλες κέρδισαν κι άλλες έχασαν.

Ας ελπίσουμε μόνο στο επόμενο του μεγάλου μας ποιητή, μήπως και σωθεί τελικά αυτή η χώρα, μήπως τελικά η κρίση οδηγήσει σε συνολικό επαναπροσδιορισμό.

«Θάρθει  κάποτε η εποχή, που και οι φελλοί θα δοκιμάσουνε τη γεύση του βυθού».

Αναδημοσίευση από τη σελίδα Αιχμή.gr